W kultowym filmie „Miś” Stanisława Barei, słyszymy opinię, że „klient w krawacie jest mniej awanturujący się”. Co prawda nikt tego jeszcze naukowo nie udowodnił, ale trudno zaprzeczyć, że umiejętnie dobrany i wywiązany krawat to świadectwo profesjonalizmu.

 
O bok samego ubioru ważnymi elementami tworzącymi styl danej epoki były zawsze akcesoria, a wśród nich krawat. Mimo, że nie wszyscy panowie czują się w nim dobrze i to dla nich obchodzimy 2 czerwca Międzynarodowy Dzień bez Krawata, odgrywa on fundamentalną rolę w procesie budowania perfekcyjnego męskiego wizerunku. Nie tylko biznesowego. Historia krawata to przykład jednej z najbardziej spektakularnych karier w świecie męskiej elegancji. niektórzy upatrują się jego początków w III w. p.n.e. u żołnierzy chińskich. W epoce nowożytnej ozdoby męskiej garderoby najbliższe współczesnym krawatom pojawiły się w 2. poł. XVII w. Nosili je chorwaccy żołnierze najemni walczący dla króla Ludwika XIV. Król postanowił wprowadzić ten element garderoby na francuskie salony, nadając mu wywodząca się od słowa Chorwat, nazwę le cravate. Wkrótce moda na noszenie krawatów zawędrowała również do Anglii, a następnie do całej Europy.
Nienaganne wiązanie krawata urosło do poważnej rangi, stał się on bowiem wizytówką męskości. Umiejętność tę należało zdobyć przed bierzmowaniem, w wojsku a najpóźniej przed pójściem do ołtarza. Balzak twierdził że rozum mężczyzny objawia się w jego umiejętności wiązania krawata.
Przez kolejne dekady XX w. krawat przechodził stopniową ewolucję. Zmieniała się jego forma, rozmiary, surowce, techniki wykonania, wzornictwo i kolorystyka. Dzięki kolekcjom Liliany Gajewskiej i Karola Matczaka prezentowanych na wystawie mamy wszyscy możliwość przyjrzenia się tym zmianom.